Έστω x

Γιατί λέμε: Έστω x ο άγνωστος;

Όταν αναζητώ την ταυτότητα ενός πράγματος πρέπει να αρχίζω ονομάζοντάς το . Άν δεν του δώσω κάποιο όνομα δεν θα έχω “επιρροή ” πάνω του  και δεν θα μπορέσω να το αναζητήσω. Τι επιλογή να έχω; Να του δώσω το όνομα ενός γνωστού αριθμού; Για παράδειγμα, 8. Αυτό θα ήταν ανόητο. Άν αποφασίσω εκ των προτέρων ότι αυτός ο αριθμός είναι 8 κατά πάσα πιθανότητα κάνω λάθος. Το πρόβλημα θα λυθεί με λανθασμένο τρόπο πριν καν ξεκινήσει.
Θα του αποδώσω επομένως ένα προσωρινό όνομα  x, που αφήνει σε όλους τους αριθμούς την δυνατότητα να είναι ο άγνωστος αριθμός που αναζητώ, και με αυτόν τον τρόπο δεν περιορίζω το πεδίο των ερευνών μου.
Το προσωρινό αυτό όνομα μου επιτρέπει να εργαστώ να κάνω υπολογισμούς προκειμένου να προχωρήσω στην ταυτοποίηση του άγνωστου αριθμού.
Το όνομα το απονέμω πρόσκαιρα και, μέχρις ότου κατορθώσω να τον ταυτοποιήσω ο άγνωστος θα ονομάζεται x. Όταν ταυτοποιήσω αυτό που αναζητώ, τότε θα εγκαταλείψω το δανεικό του όνομα και θα υιοθετήσει την πραγματική του ταυτότητα, την οποία θα έχω ανακαλύψει.
Στα αστυνομικά μυθιστορήματα όταν μιλάμε για το μυστηριώδες άγνωστο πρόσωπο, λέμε ”ο ένοχος”,  ”ο δολοφόνος”, ”ο ύποπτος” ενίοτε μάλιστα και ο “κύριος Χ” ή η  ” κυριά Χ”. Η έρευνα ολοκληρώνεται όταν έχουμε ταυτοποιήσει το άτομο που αναζητάμε με τον ένοχο, τον δολοφόνο.
Γενικότερα υπάρχει μια μεγάλη ομοιότητα ανάμεσα στην επίλυση ενός μαθηματικού προβλήματος και στην αστυνομική ή επιστημονική έρευνα: έχουμε ενδείξεις, πληροφορίες, ίχνη, λάθος ίχνη, στιγμές ενθουσιασμού, όταν έχουμε την αίσθηση ότι σημειώνουμε πρόοδο, ή απογοήτευσης, στην αντίθετη περίπτωση και προσπαθούμε να βρούμε ένα συνεκτικό πλαίσιο όπου όλα γίνονται ξεκάθαρα, όπου κατανοούμε επιτέλους τι συμβαίνει, ή τι συνέβη και μπορούμε να το  αποδείξουμε.

Από το βιβλίο του Ντάνι Γκετζ: ”Εξηγώντας τα μαθηματικά στις κόρες μου” (εκδόσεις Κέδρος)