Άλλη μια ομοιότητα των αρχαίων ελληνικών με τα νέα είναι ότι υπάρχουν παρόμοιοι χρόνοι στα ρήματα. Έτσι λοιπόν ο χρόνος που μας δείχνει το παρόν, δηλαδή ότι κάτι γίνεται τώρα είναι ο Ενεστώτας, ενώ ο χρόνος που μας δείχνει ότι κάτι θα γίνει είναι ο Μέλλοντας. Ο σχηματισμός τους έχει πολλά κοινά με όσα χρησιμοποιούμε και σήμερα.
Δείτε ένα παράδειγμα:
Όπως καταλαβαίνετε οι καταλήξεις στον σχηματισμό των χρόνων είναι ίδιες με μόνη μικρή διαφορά το α' και το γ' πληθυντικό πρόσωπο.
ΠΡΟΣΕΧΩ ΣΤΟΝ ΜΕΛΛΟΝΤΑ!
Ο σχηματισμός του Μέλλοντα είναι απλός, βάζουμε μόνο ένα σ πριν την κατάληξη! Αυτό όμως δεν συμβαίνει πάντα. όπως και στα νέα ελληνικά το σ μπορεί να μετατραπεί σε ξ ή ψ, ανάλογα το σύμφωνο που προηγείται:
αν ο χαρακτήρας, δηλαδή το τελευταίο φωνήεν πριν την κατάληξη είναι χειλικός δηλαδή π, β, φ (ή πτ) τότε συνδυάζεται με το σ και μας δίνει ψ
τρέπ-ω - τρέπ + σ-ω - τρέψω
αν ο χαρακτήρας, δηλαδή το τελευταίο φωνήεν πριν την κατάληξη είναι ουρανικός δηλαδή κ, γ, χ ( ή ττ, σσ) τότε συνδυάζεται με το σ και μας δίνει ξ
λέγ-ω - λέγ + σ-ω - λέξω
αν ο χαρακτήρας, δηλαδή το τελευταίο φωνήεν πριν την κατάληξη είναι οδοντικός δηλαδή τ, δ, θ, ζ τότε αυτό φεύγει και μας μένει μόνο το σ
πείθ-ω - πείθ + σ-ω - πείσω
Ας κάνουμε ενα κουίζ να δούμε τι μάθαμε!
Ανοίξτε τον σύνδεσμο που ακολουθεί, βάζετε το όνομά σας και ξεκινάτε